Steden langs de Zijderoute
Langs de oude Zijderoute, ooit de levensader van Centraal-Azië, werden in ver vervlogen tijden duizenden dialecten gesproken en honderden goden aanbeden. Karavanen uit Perzië, India, het Arabische schiereiland, China en de Middellandse Zee reisden duizenden kilometers over de legendarische handelsroute, bepakt met specerijen, luxegoederen en kostbare edelmetalen. Ook minder tastbare koopwaar – filosofie, religie en wetenschap – reisden in alle windrichtingen met het bonte gezelschap kooplieden en avonturiers mee. Hier, op het kruispunt tussen oost en west, ontstonden handelsposten en karavanserai, die langzaam maar zeker uitgroeiden tot machtige steden. In de Oezbeekse steden Samarkand, Khiva en Bukhara zijn de sporen uit dat verre en roemrijke verleden allesbehalve uitgewist. Tussen de drukbezochte bazaars, weelderige versierde moskeeën, bezwerende minaretten en gouden mausolea van de Zijderoutesteden besef je waarom het voor de rondtrekkende handelaars, die vaak al maanden door onherbergzame bergketens en dorre woestijnen aan het reizen waren, leek alsof ze het paradijs waren binnengewandeld.
Fann en Zarafshan
Om die mythische Zijderoutesteden, die als een oase aan de horizon glinsterden, te bereiken, moesten ze hun karavaan wel eerst veilig door het hooggebergte loodsen. Op de hoogvlaktes en steppes van de Fann- en Zarafshanbergen, uitlopers van het Pamirgebergte op de grens tussen Oezbekistan en Tadzjikistan, zijn de herinnering aan de gouden eeuwen van de Zijderoute heel wat subtieler. Op een paar desolate bergdorpjes en zomerse nederzettingen na lijkt dit wondermooie stukje Centraal-Azië wel leeg. Een microkosmos op grote schaal, vol turquoise bergmeertjes, uitgestrekte alpiene graslanden en torenhoge bergpieken.
