Collega Delphine beklom in 2023 de top van de Gran Paradiso en trok naar het Annapurna Base Camp zonder berg- en trekkingservaring. Ze vertelt over de onvergetelijke belevenissen ver boven de boomgrens, maar ook over de twijfels en angsten die hieraan voorafgingen.
Tekst en foto’s | Delphine Vanoverbeke
Thuis is waar de zee is
Ik ben een watermens. Geboren en getogen aan de kust. Golfsurfen werd mij met de paplepel ingegeven. Tot een half jaar geleden gingen mijn reizen daarom steeds naar tropisch warme wateren op zoek naar de beste golven. Maar wat verder dan 10 km van de kustlijn verwijderd is, heb ik nooit veel aandacht gegeven.
Zo waren de bergen voor mij volledig onbekend terrein. Wat zijn de gevaren? Wat te doen als er iets gebeurt? Hoe alleen ben je in de bergen? Wat met het weer? Welk materiaal en kleding moet je voorzien? In mijn ogen was dat deel van de wereld weggelegd voor diegenen die met wandelschoenen aan geboren zijn, voor diegenen die met kompas en stafkaart in de hand op pad vertrekken, voor de échte avonturiers. En daar rekende ik mezelf niet bij.
Dankzij mijn job in de reissector word ik echter dagelijks omringd door mensen die net als ik gepassioneerd reizen. Hun verhalen zijn een van mijn inspiratiebronnen en hun ervaringen zorgden ervoor dat wat ik eerder als onmogelijk beschouwde, plots binnen handbereik lag.
Toen mijn collega Niels mij vertelde over zijn trekking naar het Annapurna Base Camp in Nepal begon het dan ook te kriebelen. Het idee omringd te worden door enkele van de hoogste toppen ter wereld deed mij dromen. Tijdens onze lunch- en koffiepauzes overviel ik hem met vragen. “Gewoon uit interesse”, zei ik hem, maar ik wist toen al dat ik daar op diezelfde plek tussen de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya wilde staan.
Hop, de stairmaster op
De beslissing om eind oktober mee te gaan op groepsreis naar het Annapurna Base Camp was dan ook snel gemaakt. Maar eenmaal de plannen concreet werden, kwamen de twijfels. Kan ik dat fysiek wel aan? Is mijn conditie goed genoeg? Een fitnessabonnement was bijgevolg de volgende stap. De loopband en de stairmaster werden mijn beste vrienden. “Ik kan maar beter goed voorbereid zijn zodat ik niet hijgend als een hond achter de rest aan moet hollen”, dacht ik.
Maar in de bergen is het niet alleen je fysieke conditie die je parten kan spelen, ook de hoogtemeters kunnen roet in het eten gooien. Het ABC ligt op 4130 m hoogte. Ik ben nog nooit zo dicht bij de hemel, en vooral zo ver van de wereld beneden geweest. Hoe zit dat met hoogteziekte? Blijkbaar kunnen symptomen al vanaf 3500 m verschijnen.
De Alpen als oefenterrein
Tegen hoogteziekte kan je je helaas moeilijk wapenen. Wel wou ik voorafgaand aan de ABC-trekking diezelfde hoogte opzoeken om te weten hoe ik hierop reageer. Daarom besloot ik mee te gaan op de groepsreis naar Italië. Een 5-daagse huttentocht met eigen trekrugzak en de optionele beklimming van de Gran Paradiso (4061 m) stonden op het programma.
Na de vertrekvergadering voor de reis bleken er nog deelnemers te zijn die voor de eerste keer een dergelijke reis ondernamen. Dat stelde me gerust. Ofwel maakten we met z’n allen een verkeerde keuze, ofwel zijn we allemaal een levenservaring rijker. Eén ding stond vast: ik was niet alleen. Hoewel ik nog steeds met wat twijfels zat, wist ik dat ik kon rekenen op de expertise en de ervaring van de reisleider.
Aan mijn conditie was ik ondertussen al aan het werken, maar wat met materiaal? Voor de Gran Paradiso-reis is het de bedoeling dat we onze eigen trekrugzak dragen. Hoe minder die weegt, hoe beter dus. Ik begon al te zweten wanneer de reisleider over crampons (stijgijzers), cordé (een groepje wandelaars dat verbonden is met een touw) en piolets (ijsbijlen) begon. Nu in het Nederlands graag. Gelukkig werden deze technische materialen door de organisatie ter plaatse verzorgd. Ik vulde mijn trekrugzak dus enkel met de uiterst prioritaire zaken. Na wat wikken en wegen (en dat mag je letterlijk nemen) was mijn zak klaar.
De top van de Gran Paradiso
Tijdens de 5-daagse trekking wandelden we door dalen en over bergkammen. We genoten van impressionante uitzichten over de Italiaanse Alpen. Een onvoorziene dikke laag sneeuw zorgde voor een extra uitdaging, maakte het spektakel ook enkel maar mooier. Dankzij onze begeleider bereikten we steeds veilig de volgende hut.
De beklimming van de Gran Paradiso was optioneel, maar ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik mee zou gaan. De avond tevoren gaven onze gidsen ter plaatse een spoedcursus over het materiaal. De gedachte dat ze mij, een overduidelijk groentje, die top gingen laten opgaan, gaf me een gerust gevoel.
Enkele uren voor zonsopkomst ging de wekker. Na een stevig ontbijt gingen we in het pikkedonker op pad. Aan de voet van de gletsjer lukte het verrassend goed onze stijgijzers aan te doen. We werden per 3 à 4 aan een touw geklikt met een gids voorop en zigzagden tussen de gletsjerspleten naar boven. Ondertussen was de zon van de partij. We moedigden elkaar aan en vorderden op gestaag tempo terwijl de hoogtemeters toenamen. En toen, na wat klim- en klauterwerk op het laatste stuk, bereikten we het iconische Mariabeeldje op 4061 meter hoogte! Rondom ons een adembenemend uitzicht. De temperatuur zat ver onder nul, maar de adrenaline hield me warm.
Ik draaide 360° om me heen en nam alles in me op tot onze gids me uit mijn gedachten trok. We moesten onze afdaling starten om niet onderkoeld te geraken en om plaats te maken voor de volgende klimmers. Oh ja, we moeten ook weer naar beneden. Daar had ik even niet over nagedacht. De afdaling verliep met volle focus, maar af en toe nam de euforie het over. Ik heb de top bereikt! Iets lijkt onmogelijk tot het moment dat je het gedaan hebt, toch?
Op naar Nepal
Zes weken later zat ik op het vliegtuig richting Nepal met als doel het Annapurna Base Camp te bereiken. Onder begeleiding van twee lokale gidsen en een drager gingen we op pad. De eerste dag leidde de weg ons onmiddellijk steil naar boven via honderden trappen. Een voorbode van wat er nog ging komen.
We trokken zes dagen lang door het Himalayagebergte, staken de langste hangbruggen over die ik ooit had gezien en ontmoetten de vriendelijkste mensen. Ik kwam ogen te kort. Achter elk hoekje, flank of heuvelrug kwam er wel weer een fantastisch uitzicht piepen dat mij iedere keer opnieuw van mijn sokken blies.
Wanneer we na een dag wandelen onze overnachtingsplaats bereikten, werden we steeds verwelkomd met een lekker warme tas thee en een welgemeende ‘namasté’. Hoe hoger we geraakten, hoe lager de temperaturen. Zodra de zon achter de bergen verdwijnt, koelt het heel snel af. Hét moment waarop je thuis een dikke pyjama aantrekt en je oprolt in de zetel. Alleen was er geen zachte zetel of haard en zag mijn thermisch ondergoed er allesbehalve gezellig uit. We speelden spelletjes, lazen een boek of sloegen een praatje met andere reizigers. Iedereen was er met hetzelfde doel: het Base Camp bereiken. Dat zorgde voor een bijzondere sfeer onder het gezelschap.
Na zes dagen bereikten we het Macchapucchre Base Camp. Het was lichtjes aan het sneeuwen toen we er toekwamen en het was voelbaar kouder dan voorheen. Eten gebeurde er in de gemeenschappelijke eetzaal met handschoenen, muts en jas aan. Die nacht kon ik de slaap niet vatten omdat mijn donzen slaapzak de koude temperaturen niet de baas kon.
Hoogtepunt in de Himalaya
Enkele uren voor zonsopkomst ging de wekker af en vertrokken we gewapend met onze warmste kledij naar het Annapurna Base Camp. De hemel was volledig open en we zagen miljoenen sterren. Ik wist dat enkele van de hoogste bergtoppen van de wereld mij omringden, maar ze hielden zich nog even verscholen in het donker. En dan plots stond ik daar, samen met mijn gids, op 4130 meter hoogte aan de voet van de Annapurna die stilaan zichtbaar werd door het licht van de opkomende zon. Er was nog geen ziel wakker in het kamp en de trekkers die vanuit MBC kwamen zaten nog een flink stuk achter. De stilte was oorverdovend en het uitzicht oogverblindend. Het is me gelukt. Ik ben er. De euforie was opnieuw groot.
Na een fantastisch schouwspel van zonlicht, schaduw en bergen en vooraleer de koude ons volledig te pakken kreeg, daalden we terug af naar het MBC voor een welverdiend ontbijt. De volgende drie dagen daalden we af naar de bewoonde wereld en keerden we met de lokale bus terug naar Kathmandu. Het avontuur zat erop.
Een beetje rijker
Ik beklom de top van de Gran Paradiso en trok naar het Annapurna Base Camp zonder berg- en trekkingservaring. Goede informatie, een degelijke voorbereiding en de juiste begeleiding maakten wat voor mij onmogelijk leek mogelijk.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik beide avonturen heb kunnen ervaren. Ik voel mij opnieuw een beetje rijker. En nu, tijd om mijn volgende trektocht te plannen.