Kaapverdië reisverslag

Reisverslag: Kaapverdië, een verborgen parel in de oceaan

Deelneemster Elena ging in februari 2024 mee op groepsreis naar Kaapverdië. Een reis waar ze ongelooflijk hard van genoten heeft. Ze goot haar avontuur in een mooie blogpost. Lees hier Elena’s ervaring!

“Na een lange reis vanuit Brussel, waren we daar eindelijk, São Vicente, Kaapverdië. En de toon werd meteen gezet: no stress allowed. Op dit eiland heerst er enkel rust, good vibes en is alles ‘tranquilo’. Een goede start dus, om vervolgens onze rugzakken op het dak van een busje te hijsen en de weg op te gaan richting centrum Mindelo, de hoofdstad van het eiland São Vicente.

Kaapverdië behoort tot Afrika, maar kent ook vele westerse invloeden, een prachtige mix die het land uniek maakt. En dat merkte ik al meteen. Het kleurrijke Mindelo wist met haar charmante karakter al snel een positieve indruk te maken. Enerzijds heb je er de prachtige kustlijn, anderzijds kun je gezellig door de binnenstad slenteren en genieten van marktjes, kunst en cultuur. Deze stad is ook the place to be als je carnaval wil vieren. We hadden het geluk dat we daar al iets van konden meepikken, lange stoeten, prachtige kostuums en vooral héél veel blijdschap.

Na het ontdekken van Mindelo maakten we de oversteek richting Santo Antão, werkelijk het paradijs op aarde, zeker voor wandelaars en natuurliefhebbers. Het eiland heeft een divers karakter en vooral ongerepte natuur, die zo verwondert. We maakten er verschillende wandelingen, zo daalden we af in de prachtige Paul vallei, een tropische wandeling die een ongelooflijke indruk op me achterliet. Idyllisch is zeker en vast een understatement.

Op Santo Antão vind je heel wat suikerrietplantages, waarvan de lokale bevolking grogue maakt, een soort rum. We bezochten een stokerij en deden er verschillende degustaties, van minder straf naar euh héél straf. Die suikerrietplantages zorgen voor prachtige uitzichten in de valleien. Nelson, onze gids, liet ons ook proeven van het suikerriet, en de smaak stelde niet teleur. Met wat verse suikers konden we zo weer de berg op!

Naast de groene uitzichten, weet Santo Antão je ook te bekoren met prachtige roestkleurige rotsen en bergen. Daarnaast kan je er uitwaaien in Ponta Del Sol, een pittoresk stadje aan de kustlijn, waar je kan genieten van een prachtige zonsondergang. De woeste golven geven je de indruk op een andere planeet te zijn. Kaapverdië ontbreekt echt geen karakter. Dat zie je ook aan de wondermooie bevolking, die met een vrije geest door het leven danst. En met een perfect gevoel voor ritme, doen ze dat als de beste.

Op Santo Antão puften we nog even uit aan het zwembad, met in de ene hand een boek en in de andere een frisse caipirinha. Want voor we het wisten, namen we opnieuw de ferry naar São Vicente, om daar met een hoogtepunt af te sluiten: snorkelen tussen zeeschildpadden. Op een klein bootje dobberden we op de helblauwe zee, om daarna het water in te duiken. Rondom ons zwommen er zeker tien schildpadden, die gelukkig geen hap van onze tenen hebben genomen.

Deze reis naar Kaapverdië was er eentje om niet snel, of beter gezegd nooit te vergeten. Het woordje ‘Sodade’, dat staat voor gemis en liefde naar je vaderland, heeft dus niet zomaar zijn weg in de Creoolse taal gevonden… Cabo Verde, je was een wondermooi avontuur, obrigada.”

Wildlife spotten in Costa Rica

Collega Ruben ging in november 2023 mee op groepsreis naar Costa Rica, een land dat bekend staat om haar grote diversiteit aan unieke fauna en weelderige flora. Maar waar mag je je nu eigenlijk aan verwachten wanneer je voet zet in de zogenaamde ‘tuin van Midden-Amerika’?

Ruben: “Ik stond versteld van het aantal verschillende dieren die we zagen op deze 18-daagse rondreis. Luiaards, toekans, neusberen, miereneters, papegaaien … Wat vooral leuk was, was dat we deze beesten konden spotten tijdens allerlei activiteiten, zonder dat we hier per se naar op zoek waren. Zo passerden we bijvoorbeeld een krokodil tijdens een kajaktocht op de Peñas Blancas rivier, kwamen op een nachtelijke wandeling in Drake Bay slangen tegen en zagen felrode kikkers tijdens onze 2-daagse rafting op de Pacuare rivier. Vanop de zipline in Monteverde zag je zelfs enkele apen van boom naar boom slingeren.”

Wat vond je het bijzonderste dier?

Ruben: “Grappig om te zien waren de luiaards die heel langzaam van tak naar tak klommen. Maar de tapir blijft mij ongetwijfeld het meest bij. Tapirs zijn zeldzame planteneters die je enkel kan spotten in Zuidoost-Azië en Midden-Amerika. Ze zien er loom uit, maar kunnen heel snel lopen. Omdat het geen groepsdieren zijn, zie je ze meestal apart, maar wij hadden het geluk een mama met haar zoon te vinden. Dat maakte de ervaring nog unieker! Ik schrok vooral van de grootte van de dieren, en ook hun gekke slurf is memorabel.”

De quetzal is een mythische vogel die een belangrijke plaats inneemt in de culturen van de Azteken en de Maya’s, maar het is niet altijd evident om deze kleurrijke vogels te spotten. Zijn jullie ze tegengekomen?

Ruben: “We zagen enkele quetzals in het Talamanca gebergte, een authentieke bestemming die nog niet door het massatoerisme is ontdekt. De uitzichten zijn er fenomenaal, wat het des te bijzonder maakt om deze kleurrijke vogel te spotten. Enkele deelnemers gingen met een lokale gids heel vroeg op pad, op zoek naar quetzals. Dat vroeg opstaan loonde, want zij zagen er 5!”

Kwam je dicht bij de dieren? Was dat soms niet gevaarlijk?

Ruben: “Krokodillen zagen we steeds vanop een boot of een brug, dus op veilige afstand. Bij slangen zijn we best wel dichtbij geweest in Corcovado Nationaal Park en Cahuita Nationaal Park. De gids vertelde dat deze heel giftig zijn, maar gelukkig waren ze steeds aan het slapen. Echt gevaarlijk is het dus nooit geworden, al weet je in Costa Rica natuurlijk nooit. Voor hetzelfde geld lag er een panter, jaguar of poema op enkele meters van ons zonder dat we het wisten.”

Naast fauna is Costa Rica ook gezegend met opmerkelijke flora. Wat vond je van het weelderige plantenrijk?

Ruben: “Wat vooral bijzonder is, is dat de reis door heel diverse ecosystemen gaat – van vulkanische landschappen, naar dicht nevelwoud tot exotische zandstranden. De tocht naar El Arenal vond ik het indrukwekkendst. Je wandelt eerst door de jungle, in de schaduw van eeuwenoude Kapokbomen. Deze bomen zijn zo reusachtig dat je je plots heel klein voelt wanneer je ernaast staat. Ten slotte eindigt de wandeling aan de voet van reusachtige Arenal vulkaan, waar je vervolgens kan ontspannen in enkele zalige warmwaterbronnen. De combinatie van deze natuurwonderen is magisch!”

Wat onthoud je van Costa Rica?

Ruben: “Dat de natuur er heel uniek en onaangetast is. Dat is allemaal te danken aan de bevolking die heel beschermend omgaat met de omgeving en de natuur haar werk laat doen, zonder al te veel menselijke inmenging. Voor mij is Costa Rica één groot nationaal park (op de grootsteden San José en Cartago na) – je vindt er het ene natuurfenomeen na het andere.”

Zonder trekkingservaring de bergen in

Collega Delphine beklom in 2023 de top van de Gran Paradiso en trok naar het Annapurna Base Camp zonder berg- en trekkingservaring. Ze vertelt over de onvergetelijke belevenissen ver boven de boomgrens, maar ook over de twijfels en angsten die hieraan voorafgingen.

Tekst en foto’s | Delphine Vanoverbeke

Thuis is waar de zee is

Ik ben een watermens. Geboren en getogen aan de kust. Golfsurfen werd mij met de paplepel ingegeven. Tot een half jaar geleden gingen mijn reizen daarom steeds naar tropisch warme wateren op zoek naar de beste golven. Maar wat verder dan 10 km van de kustlijn verwijderd is, heb ik nooit veel aandacht gegeven.

Zo waren de bergen voor mij volledig onbekend terrein. Wat zijn de gevaren? Wat te doen als er iets gebeurt? Hoe alleen ben je in de bergen? Wat met het weer? Welk materiaal en kleding moet je voorzien? In mijn ogen was dat deel van de wereld weggelegd voor diegenen die met wandelschoenen aan geboren zijn, voor diegenen die met kompas en stafkaart in de hand op pad vertrekken, voor de échte avonturiers. En daar rekende ik mezelf niet bij.

Dankzij mijn job in de reissector word ik echter dagelijks omringd door mensen die net als ik gepassioneerd reizen. Hun verhalen zijn een van mijn inspiratiebronnen en hun ervaringen zorgden ervoor dat wat ik eerder als onmogelijk beschouwde, plots binnen handbereik lag.

Toen mijn collega Niels mij vertelde over zijn trekking naar het Annapurna Base Camp in Nepal begon het dan ook te kriebelen. Het idee omringd te worden door enkele van de hoogste toppen ter wereld deed mij dromen. Tijdens onze lunch- en koffiepauzes overviel ik hem met vragen. “Gewoon uit interesse”, zei ik hem, maar ik wist toen al dat ik daar op diezelfde plek tussen de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya wilde staan.

Hop, de stairmaster op

De beslissing om eind oktober mee te gaan op groepsreis naar het Annapurna Base Camp was dan ook snel gemaakt. Maar eenmaal de plannen concreet werden, kwamen de twijfels. Kan ik dat fysiek wel aan? Is mijn conditie goed genoeg? Een fitnessabonnement was bijgevolg de volgende stap. De loopband en de stairmaster werden mijn beste vrienden. “Ik kan maar beter goed voorbereid zijn zodat ik niet hijgend als een hond achter de rest aan moet hollen”, dacht ik.

Maar in de bergen is het niet alleen je fysieke conditie die je parten kan spelen, ook de hoogtemeters kunnen roet in het eten gooien. Het ABC ligt op 4130 m hoogte. Ik ben nog nooit zo dicht bij de hemel, en vooral zo ver van de wereld beneden geweest. Hoe zit dat met hoogteziekte? Blijkbaar kunnen symptomen al vanaf 3500 m verschijnen.

De Alpen als oefenterrein

Tegen hoogteziekte kan je je helaas moeilijk wapenen. Wel wou ik voorafgaand aan de ABC-trekking diezelfde hoogte opzoeken om te weten hoe ik hierop reageer. Daarom besloot ik mee te gaan op de groepsreis naar Italië. Een 5-daagse huttentocht met eigen trekrugzak en de optionele beklimming van de Gran Paradiso (4061 m) stonden op het programma.

Na de vertrekvergadering voor de reis bleken er nog deelnemers te zijn die voor de eerste keer een dergelijke reis ondernamen. Dat stelde me gerust. Ofwel maakten we met z’n allen een verkeerde keuze, ofwel zijn we allemaal een levenservaring rijker. Eén ding stond vast: ik was niet alleen. Hoewel ik nog steeds met wat twijfels zat, wist ik dat ik kon rekenen op de expertise en de ervaring van de reisleider.

Aan mijn conditie was ik ondertussen al aan het werken, maar wat met materiaal? Voor de Gran Paradiso-reis is het de bedoeling dat we onze eigen trekrugzak dragen. Hoe minder die weegt, hoe beter dus. Ik begon al te zweten wanneer de reisleider over crampons (stijgijzers), cordé (een groepje wandelaars dat verbonden is met een touw) en piolets (ijsbijlen) begon. Nu in het Nederlands graag. Gelukkig werden deze technische materialen door de organisatie ter plaatse verzorgd. Ik vulde mijn trekrugzak dus enkel met de uiterst prioritaire zaken. Na wat wikken en wegen (en dat mag je letterlijk nemen) was mijn zak klaar.

De top van de Gran Paradiso

Tijdens de 5-daagse trekking wandelden we door dalen en over bergkammen. We genoten van impressionante uitzichten over de Italiaanse Alpen. Een onvoorziene dikke laag sneeuw zorgde voor een extra uitdaging, maakte het spektakel ook enkel maar mooier. Dankzij onze begeleider bereikten we steeds veilig de volgende hut.

De beklimming van de Gran Paradiso was optioneel, maar ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik mee zou gaan. De avond tevoren gaven onze gidsen ter plaatse een spoedcursus over het materiaal. De gedachte dat ze mij, een overduidelijk groentje, die top gingen laten opgaan, gaf me een gerust gevoel.

Enkele uren voor zonsopkomst ging de wekker. Na een stevig ontbijt gingen we in het pikkedonker op pad. Aan de voet van de gletsjer lukte het verrassend goed onze stijgijzers aan te doen. We werden per 3 à 4 aan een touw geklikt met een gids voorop en zigzagden tussen de gletsjerspleten naar boven. Ondertussen was de zon van de partij. We moedigden elkaar aan en vorderden op gestaag tempo terwijl de hoogtemeters toenamen. En toen, na wat klim- en klauterwerk op het laatste stuk, bereikten we het iconische Mariabeeldje op 4061 meter hoogte! Rondom ons een adembenemend uitzicht. De temperatuur zat ver onder nul, maar de adrenaline hield me warm.

Ik draaide 360° om me heen en nam alles in me op tot onze gids me uit mijn gedachten trok. We moesten onze afdaling starten om niet onderkoeld te geraken en om plaats te maken voor de volgende klimmers. Oh ja, we moeten ook weer naar beneden. Daar had ik even niet over nagedacht. De afdaling verliep met volle focus, maar af en toe nam de euforie het over. Ik heb de top bereikt! Iets lijkt onmogelijk tot het moment dat je het gedaan hebt, toch?

Op naar Nepal

Zes weken later zat ik op het vliegtuig richting Nepal met als doel het Annapurna Base Camp te bereiken. Onder begeleiding van twee lokale gidsen en een drager gingen we op pad. De eerste dag leidde de weg ons onmiddellijk steil naar boven via honderden trappen. Een voorbode van wat er nog ging komen.

We trokken zes dagen lang door het Himalayagebergte, staken de langste hangbruggen over die ik ooit had gezien en ontmoetten de vriendelijkste mensen. Ik kwam ogen te kort. Achter elk hoekje, flank of heuvelrug kwam er wel weer een fantastisch uitzicht piepen dat mij iedere keer opnieuw van mijn sokken blies.

Wanneer we na een dag wandelen onze overnachtingsplaats bereikten, werden we steeds verwelkomd met een lekker warme tas thee en een welgemeende ‘namasté’. Hoe hoger we geraakten, hoe lager de temperaturen. Zodra de zon achter de bergen verdwijnt, koelt het heel snel af. Hét moment waarop je thuis een dikke pyjama aantrekt en je oprolt in de zetel. Alleen was er geen zachte zetel of haard en zag mijn thermisch ondergoed er allesbehalve gezellig uit. We speelden spelletjes, lazen een boek of sloegen een praatje met andere reizigers. Iedereen was er met hetzelfde doel: het Base Camp bereiken. Dat zorgde voor een bijzondere sfeer onder het gezelschap.

Na zes dagen bereikten we het Macchapucchre Base Camp. Het was lichtjes aan het sneeuwen toen we er toekwamen en het was voelbaar kouder dan voorheen. Eten gebeurde er in de gemeenschappelijke eetzaal met handschoenen, muts en jas aan. Die nacht kon ik de slaap niet vatten omdat mijn donzen slaapzak de koude temperaturen niet de baas kon.

Hoogtepunt in de Himalaya

Enkele uren voor zonsopkomst ging de wekker af en vertrokken we gewapend met onze warmste kledij naar het Annapurna Base Camp. De hemel was volledig open en we zagen miljoenen sterren. Ik wist dat enkele van de hoogste bergtoppen van de wereld mij omringden, maar ze hielden zich nog even verscholen in het donker. En dan plots stond ik daar, samen met mijn gids, op 4130 meter hoogte aan de voet van de Annapurna die stilaan zichtbaar werd door het licht van de opkomende zon. Er was nog geen ziel wakker in het kamp en de trekkers die vanuit MBC kwamen zaten nog een flink stuk achter. De stilte was oorverdovend en het uitzicht oogverblindend. Het is me gelukt. Ik ben er. De euforie was opnieuw groot.

Na een fantastisch schouwspel van zonlicht, schaduw en bergen en vooraleer de koude ons volledig te pakken kreeg, daalden we terug af naar het MBC voor een welverdiend ontbijt. De volgende drie dagen daalden we af naar de bewoonde wereld en keerden we met de lokale bus terug naar Kathmandu. Het avontuur zat erop.

Een beetje rijker

Ik beklom de top van de Gran Paradiso en trok naar het Annapurna Base Camp zonder berg- en trekkingservaring. Goede informatie, een degelijke voorbereiding en de juiste begeleiding maakten wat voor mij onmogelijk leek mogelijk.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik beide avonturen heb kunnen ervaren. Ik voel mij opnieuw een beetje rijker. En nu, tijd om mijn volgende trektocht te plannen.

Roselien in Marokko

Hoogtepunten van Marokko

Reisleidster Roselien begeleidde vorig jaar de groepsreis Marokko – Poort naar de Sahara. Een avontuur dat blijft nazinderen. Nu telt ze af naar de volgende editie eind december. Op het programma staan onder andere een 3-daagse woestijntrekking, een bezoek aan het bruisende Marrakesh en wandelingen over indrukwekkende bergpassen. Roselien neemt je alvast mee doorheen de hoogtepunten van deze prachtige reis.

In een notendop:

  • De Sahara trekking was absoluut het hoogtepunt! 3 volle dagen stappen in the middle of nowhere bracht ons naar een compleet ander landschap.
  • Teatime! “Maar eerst thee”, werd er ons soms gezegd. In Marokko betekende dat simpelweg even neerzitten en ontspannen, een heerlijke traditie die na onze lange trektocht zeer welkom was.
  • De betoverende zonsondergangen elke avond, supermooi om te zien en altijd een heel gezellig moment met de groep.

Een persoonlijke kennismaking met de lokale cultuur

De beste manier om een cultuur te leren kennen is via de bevolking. Gedurende de reis word je vergezeld door een lokale gids én een kok tijdens de 3-daagse Saharatrekking. Zij zorgen voor een persoonlijke beleving van de Marokkaanse tradities en gewoonten.

Roselien: “In het begin van de reis gaven onze gids en kok af en toe wat uitleg over hun leven in Marokko. Na een paar dagen begrepen ze echter dat we oprecht geïnteresseerd waren in het land, hun levensstijl en persoonlijke verhalen. Je merkte dat Brahim (lokale gids) zich na een tijdje meer op zijn gemak voelde. Daardoor gaf hij meer inzicht in zichzelf en Marokkaanse tradities en cultuur. Ik vond het heel mooi om te zien hoe hij de groep steeds meer toeliet en wij daarop weer meer vragen durfden stellen. Zo ontstonden er echt toffe gesprekken.”

Lokale Berberse bevolking

Herinneringen om te koesteren

Naast de activiteiten op het programma is er ook ruimte voor enkele rustmomenten. Tijd om even te bekomen van de vele indrukken en belevenissen. Maar ook tijd om je medereizigers wat beter te leren kennen!

Roselien: “De gezellige momenten met de groep, vooral voor, na, en tijdens het avondeten, waren bijzonder sfeervol. Ik herinner me levendig hoe we na het eten met z’n allen in de tent spelletjes speelden. Iemand had black stories meegebracht, en wat hebben we gelachen!”

Buitengewoon overnachten

Bij Bunkhouse geloven we dat het juiste verblijf je reiservaring nog authentieker kan maken. Daarom gaan we steeds op zoek naar unieke accommodaties waarbij je het land van bestemming en zijn inwoners écht leert kennen. Ook in Marokko verblijven we in enkele pareltjes.

Roselien: “De verscheidenheid aan overnachtingsplaatsen voegde echt iets extra toe aan de reis. We verbleven op zo veel verschillende soorten plekken: gedurende de Saharatocht sliepen we natuurlijk in tentjes, maar ervoor en erna kwam echt alles aan bod: een riad, een hotel, een herberg, een kasbah … Het was geweldig om de verschillende gebouwen en architectuur te kunnen bewonderen.”

Couscous in de woestijn

Dat Marokko een lekkere keuken heeft, is geen geheim. Zo’n vers bereide maaltijd smaakt nóg beter wanneer je omringd wordt door prachtige landschappen en goed gezelschap.

Roselien: “Het eten was voortreffelijk! Lokaal, vers, gezond en ook nog eens superlekker. We hadden een persoonlijke kok mee tijdens de reis en er werd dus zowel ’s middags als ’s avonds een maaltijd voor ons bereid. Onderweg stopten we soms zodat hij inkopen kon doen op een marktje. En dan was het tijd voor een picknick in de woestijn, een picknick tussen de palmbomen, een ontbijtje buiten in de vroege uren, maar we aten ook wel eens binnen hoor! Genieten in een lokaal restaurant of van een heerlijk diner aan onze riad.”

Ook zin gekregen in dit Marokkaanse avontuur? Schrijf je hier in!

Reisleidster Ines aan het woord

Zonder onze enthousiaste reisbegeleiders, geen Bunkhouse! Dankzij hun ervaring en terreinkennis maken ze van elke groepsreis een succes. Ines Goovaerts is een van hen. Bruisend van energie neemt zij de deelnemers met veel plezier op sleeptouw en bezorgt hen keer op keer een zorgeloos avontuur om nooit te vergeten. Lees hier hoe zij dit zelf ervaart!

Stel jezelf even kort voor: wie ben je en wat doe je in het leven?

Ik ben Ines, freelance natuurfotograaf en reisbegeleider. Twee jobs die heel leuk hand in hand gaan! Tien jaar geleden begon ik de wereld rond te reizen en werkte onderweg wat in de toeristische sector. Eens ik genoeg ervaring had opgedaan, voelde ik me gesterkt om als zelfstandige te beginnen.

Hoe lang begeleid je al reizen bij Bunkhouse?

Ik denk dat we elkaar zo’n drie à vier jaar geleden leerden kennen op een vakantiebeurs. Het bleek meteen een match made in heaven: Bunkhouse biedt avontuurlijk, off grid reizen aan, en dat is helemaal mijn ding. Omgekeerd kan ik hen ook een begeleiding aanbieden die volledig bij hun programma past.

Ik begeleidde ondertussen Kroatië – Eilandhoppen in de zon al twee jaar op rij. Dat is echt een super toffe reis met veel avontuur. Zon, oceaan en strand: wat wil een mens nog meer? Daarnaast deed ik ook Montenegro – Multi-avontuur in de Balkan. Ook deze reis is heel avontuurlijk en natuur-gericht. We gaan daar bijvoorbeeld echt de bergen in.

Wat vind je dan zo leuk aan reisbegeleiding?

Zelf ben ik een persoon die graag opzoekt, uitdenkt en inplant, terwijl er heel wat mensen zijn die juist even de knop willen uitzetten wanneer ze op vakantie zijn. Voor zo’n mensen is er een reisbureau zoals Bunkhouse en een reisbegeleider die helpen die stap te zetten. Ik vind het zalig de persoon te kunnen zijn die hen op sleeptouw neemt en de schoonheid van de natuur laat zien.

De reizen van Bunkhouse zijn ook enorm goed georganiseerd, wat het een plezier maakt ze te begeleiden. Er wordt steeds heel goed gecommuniceerd, zowel naar reisbegeleider als deelnemers toe. Je voelt dat je in goede handen bent!

Hoe bereid jij je voor op een groepsreis?

Ik hou van structuur! Daarom doe ik voor vertrek heel wat research: ik zit samen met de persoon die de reis geproduceerd heeft, maak een Excel met een uurrooster van alle dagen, check op voorhand hoe de groep er ongeveer zal uitzien …

Soms loopt er natuurlijk iets niet volgens plan. Zoals toen onze ferry in Kroatië was afgelast door een storm en we vast zaten op een eiland. In dat geval is het belangrijk de deelnemers hier zo weinig mogelijk bij te betrekken, zij zijn namelijk op vakantie en moeten zich geen zorgen maken. Ik “stress” eerst wat intern met Bunkhouse om een oplossing te zoeken, nadien kan ik dan ontspannen communiceren naar de groep toe. Als we de reisroute of de planning moeten aanpassen, gebeurt dat trouwens sowieso in samenspraak met de deelnemers: ik hecht heel veel belang aan ieder zijn/haar mening. Het is dan ook niet voor niets een ‘groeps’-reis, hé.

Je hebt al veel gereisd, is er iets dat je voor het eerst deed of ontdekte op Bunkhouse-reis?

Ik ben enorm geschrokken van hoe wild Montenegro wel niet is. Want je weet hoe de Balkan eruitziet – of je denkt dat je dat weet, maar dan word je daar plots omringd door heel wilde landschappen met weinig nederzettingen en inwoners. Zot hoe dichtbij je al zo wild kan gaan!

Nog toekomstige reisplannen?

In januari begeleid ik Thailand – Sporty Spice in het land van de Boeddha. In februari 2023 reisde ik daar vijf weken rond met mijn vriend en de trekrugzak, dus heel veel zin om daar nu naar terug te keren en ook anderen de pracht van Thailand te laten zien! Daarna doe ik de reis Marokko – De poort naar de Sahara. Ook daar kijk ik ontzettend naar uit. Het belooft een prachtige reis te zijn die heel goed ineen zit. Ik ben alvast benieuwd om golden hour in de woestijn mee te maken. Hopelijk kan door onze steun aan de toeristische sector Marokko ook snel weer op de been komen na de natuurramp in september.

Maar eerst ga ik nog even zelf op vakantie naar Australië met een vriendengroepje. Enkele jaren geleden trok ik met een vriendin door Canada. Zij werd onderweg verliefd op een Australiër, en gaat nu trouwen. Ik ga zo veel mogelijk ontspannen! Maar aangezien ik sowieso veel foto’s trek, zijn mijn werk en privé natuurlijk nooit echt gescheiden. (lacht)

Foto‘s © Ines Goovaerts Photography

Bolivië: to breathe or not to breathe?

Dit is geen reis voor coole kikkers: maak je klaar voor een onderdompeling in het nog rauwe, pure en ongerepte Zuid-Amerika!

Onze reis begint in de wilde jungle van Amboro, waar we ons meteen echte padvinders wanen en waar we de ruwe natuur van het Andesgebergte en het Amazonevuur inademen. We slapen in ecolodges in een nederzetting die 100% ecologisch en self-sustainable is. “Royco” vakantiegevoel met stapschoenen, zo voelt het wel.

Vergeet je niet even te ademenen tussen al je oooh’s en aaah’s door?
Het lijkt wel alsof we net met een space shuttle de ruimte in werden geschoten, wanneer we toekomen aan de groteske Salar de Uyuni. Tijdens onze 4-daagse tocht worden we in Ciudad del Encanto stil van hoe de natuur zulke mooie en vreemde architecturale bouwwerken creëert. Met wat geluk zien we gordeldiertjes hun weg banen tussen deze grote “stad” van kolossale zand-en rotsformaties. Beware: je ervaart meteen hoe onze Pacha Mama dit doet: het is er very, very windy.

Weet je nog hoe je je als kind, tijdens voorgelezen bedtime-sprookjes, in je fantasie bewoog door een magische wereld van snoepjesachtige kleuren en roze vogels? Alice in Wonderland-stijl? Hier is het gewoon de realiteit. De gekleurde meren en flamingo’s doen je in Wonderland, of – op zijn minst – in een schilderij van Dalí wanen. Zoals ik al zei, vergeet even niet te ademen.

Wat zei je, therapeut? Fallisch syndroom? Dan zal je je wellicht thuisvoelen op dit merkwaardige eiland van cactussen die hoog boven je uitrijzen te midden van een volledig wit landschap. Een recept voor je dromen.

Even verder hou je best je adem in, of hou je neus zeker toe. We kwamen ze al tegen op onze weg, de uittorende vulkanen, maar nu prikkelen ze al onze zintuigen! De bewegende grond, de geisers van sulfur… we zitten precies te midden van de volgende Back to the Future film.

Tot rust komen doen we vervolgens in het zouthotel, waar zelfs het bed gehouwen is uit zout. Deze grootse buitenaardse zoutvlakte laat z’n sporen achter. Voor altijd in je gedachten.

En alsof dat nog niet genoeg is? Trek die donsjas aan ’s avonds laat! Nergens zijn de sterren én de melkweg zo duidelijk als tijdens deze avondwandeling!

Intussen goed geoefend op ademnood, trekken we in het Condoriri-gebergte rondom La Paz helemaal off the beaten track het hooggebergte in. Deze excursie toetst onze fysieke fitheid terwijl we continu beloond worden met uitzichten waarvan geen ansichtkaart of foto recht doet aan de werkelijke natuurpracht. We leven buiten, we leven hier en nu. De natuur leert het ons wel.

“Hè Hè. Dan gaan we nu even relaxen rondom een meertje.” Nee hoor! We gaan naar de bakermat van de Inca-cultuur op het adembenemende Isla del Sol aan het befaamde Lago Titicaca. Nooit heb je zo’n geweldige zonsondergang gezien of de inheemse cultuur van zo dichtbij meegemaakt. Want, wij nemen je mee naar de beste plekjes, bij rasechte locals. Als we geluk hebben, woedt er een onweer in de bergen rondom en krijgen we een extra film te zien.

Kortom, Bolivia: niet voor bange kikkers. Wél voor mensen die hun stoute schoenen durven aantrekken.

© Reisbegeleidster Christel Smedts

Off the beaten track in Sri Lanka

Hoe kan je off the beaten track reizen in Sri Lanka?

Het kan met Bunkhouse!

Onze collega Ine trok met deze vraag in haar achterhoofd op prospectie in het mooie Sri Lanka. Ze ontdekte ongerepte stukjes natuur en genoot van authentieke ontmoetingen met vriendelijke locals.

Uiteraard zijn er een aantal zaken die iedereen moet zien of doen omdat ze zo uniek en de moeite waard zijn. Maar dan nog kan je dit op een andere manier bezoeken of op een ander moment van de dag dan de massa toeristen.

Hieronder geven we een aantal voorbeelden hoe we tijdens onze groepsreis het echte Sri Lanka opzoeken en de gebaande paden proberen te vermijden.

1. Trek op safari met lokale families

We hebben respect voor dieren en dragen bewust reizen hoog in het vaandel. Het was dus heel leuk om te merken dat de families waarmee we op safari trekken eenzelfde visie delen.

Zo reden we met een jeep het EcoPark in waar honderden olifanten aan het migreren waren op dat moment. Deze ontmoetingen met olifanten in het wild, op slechts een aantal meter afstand, zal ik nooit vergeten!

Er waren echter meerdere toeristen in het park aanwezig. Wanneer een familie olifanten de zandweg wou oversteken, reden een paar jeeps door om hun doorgang te blokkeren zodat ze een beter zicht hadden op de olifanten en een mooiere foto konden nemen. Van deze praktijken word ik echt onpasselijk!

Gelukkig hield onze gids rekening met de olifanten en benaderde hij ze enkel op zo’n manier dat ze vrij konden bewegen en zich niet in het nauw voelden gedreven.

Eenzelfde ervaring maakten we mee in Yala Nationaal Park. Dit fenomenale nationale park staat bekend omwille van het grote aantal luipaarden die hier in het wild leven. De kans is dus groot dat je er één zal spotten.

Wanneer een luipaard gespot wordt, briefen de gidsen dit aan elkaar door waardoor je in een mum van tijd met 50 jeeps de luipaard omsingelt. Sommige jeeps proberen langs de zijkant de andere jeeps voorbij te rijden voor een beter zicht en rijden zo de natuur kapot. Sommige rijden zich dan ook vast, boontje komt om zijn loontje 😉

Onze gids zei dat het geen zin had om bij deze horde jeeps en toeristen aan te sluiten en keerde zijn jeep om. We reden verder in het nationale park en hadden het gevoel het hele park voor ons alleen te hebben. Om de hoek kwamen we een olifant tegen die op het gemak aan het eten was en we genoten van deze ‘one on one’ ontmoeting in stilte.

Hoe fijn is het trouwens om tijdens jouw reis lokale families te ontmoeten en hen te steunen met jouw bijdrage voor de safari in plaats van bij massieve organisaties te boeken die meestal gerund worden door Europeanen of Amerikanen.

2. Beklim Pidurangala Rock

Iedereen die Sri Lanka bezoekt, kent de Sigiriya rots. Dit is een fenomenaal mooie rots met een klooster op. Een minder bekende rots is de Pidurangala rots. Deze ligt op een kleine afstand van zijn bekende broertje Sigiriya.

Deze rots biedt een totaal andere ervaring dan de Sigiriya rots maar daarom geen mindere ervaring! De beklimming van deze rots is al een spannende en sportieve activiteit op zich. We beklommen deze rots ook nog eens in het donker zodat we de zon konden zien opkomen vanaf de top. Na zo’n half uurtje trappen doen en het laatste stuk klimmen over rotsen, kwamen we boven aan op de top. Hier waaide een verfrissend briesje en kregen we nadat onze ogen wenden aan het donker, een uitzicht op een uitgestrekte vlakte en een prachtig stuk natuur. Daar in het midden van de vlakte doemde de Sigiriya rots voor onze ogen op. Echt een fenomenaal zicht!

Vanuit deze plek heb je het beste zicht op de Sigiriya rots! We konden er ook zonder horden toeristen genieten van de opkomende zon en het aanzwellen van de vogels hun getjierp in de vroege ochtend. Een magische ervaring!

Momenteel is dit nog een goed bewaard geheim. Laten we hopen dat dit nog lang zo blijft! Onze groep mag uiteraard meegenieten van deze geheimen 🙂

3. Plan een bezoek op een minder populair moment van de dag

De Sigiriya rots is effectief een highlight van Sri Lanka en echt de moeite om te bezoeken. We hadden echter gehoord van de ellenlange rijen van mensen die aanschuiven om de trappen op te gaan en het drummen op de top voor een uitzicht. Dit gaf me zoveel kippenvel dat ik besloot dat ik Sigiriya niet langer wou bezoeken.

Gelukkig heb ik serieus last van FOMO (fear of missing out) en vroeg ik of we deze indrukwekkende rots toch konden bezoeken op een ander moment.

We trokken ernaartoe om 10 à 11u. ’s ochtends. De meeste bussen zijn op dat moment reeds vertrokken aangezien de meeste mensen deze beklimming in de vroege en koele ochtend willen doen en niet in de bakkende zon. Ideale timing voor ons dus!

Gepakt en gezakt met voldoende water en voorbereid op heel wat zweet, bezochten we deze prachtige plek en trokken we helemaal naar boven. En het was O ZO DE MOEITE! 🙂 We konden genieten van deze eeuwenoude rui¨nes, de interessante verhalen erachter, de mooie uitzichten en de omringende natuur. En dit toevallig en niet gepland zonder horden mensen om ons heen.

4. Bezoek het eens op een andere manier

Zo trekken we door de oude stad Polonnaruwa met de fiets. We fietsen van de ene indrukwekkende ruïne naar de volgende fenomenale tempel. Je kan met de auto erdoor rijden, maar hoeveel leuker is het om door de natuur te fietsen.

Onderweg probeerden apen ons in te halen en ons flesje water af te nemen. We fietsten langs eeuwenoude cultuur en voelden ons in een andere wereld. Tempels omgeven door brede bomen en felgroene jungle passeerden links en rechts, maar al fietsend hadden we meer tijd om deze omgeving op het gemak in ons op te nemen.

Zo kan je dus cultuur beleven op een actieve manier. Uiteraard kan je serieus zweten in Sri Lanka haar tropische klimaat, maar de wind op jouw gezicht tijdens het fietsen geeft verkoeling als beloning!

5. Maak je lunch samen met de lokale bevolking

Wat een ervaring! In een typisch Sri Lankaans dorpje mochten we met de lokale bevolking onze groentjes gana plukken in de moestuin. Daarna wasten we ze samen en sneden we ze aan een zeer scherp mes. Adrenaline verzekerd en opletten dat je geen foute beweging maakt 🙂 Het vuur op, kokosolie toevoegen en klaar is die lekkere lunch!

Ondertussen werd er heel wat afgelachen en gebabbeld over het dagelijkse leven van deze mensen. Sommige bewoners verstonden wat Engels en anders vertaalde onze gids alles als ‘tolk’. Ik waande me een echte ‘Tom Waes’ in Sri Lanka.

Een maaltijd heeft nog nooit zo goed gesmaakt!

6. Wandel eens wat verder dan het uitzichtpunt

Wat vele mensen doen is snel reizen en enkel de highlights meepikken. Zo rijden ze tot ergens en wandelen ze tot het uitzichtpunt. Van hier keren ze terug naar de auto, op naar de volgende bezienswaardigheid. Hieraan doen we met Bunkhouse niet mee 🙂

Zo gaan veel organisaties slechts tot aan World’s End wandelen in Horton Plains nationaal park. Dit is een spectaculaire drop-off, de hoogste afgrond ter wereld. Een omgeving waar je dus best op je stappen let 😉

Wij wandelden echter verder het nationale park in en ontdekten hier een stukje prachtige natuur met een alpien karakter. Natuur die we nooit hadden verwacht in het tropische Sri Lanka. Maar omwille van de hoogte waarop dit nationaal park ligt, kan je dit hier tevens vinden. Het was er effectief fris in de ochtend! We zagen de zon opkomen, herten lopen in de mist en genoten van de oorverdovende stilte.

Wil je deze ervaringen ook beleven, graag off the beaten track reizen en zo dit deel van Sri Lanka leren kennen? Schrijf je dan zeker in voor onze Bunkhouse reizen Parel in de Indische Oceaan (voorjaarsreis) of Heiligdom van de olifant (zomerreis).

rondreis door Kroatië

5 must do’s op rondreis door Kroatië

Onze collega Ine trok in 2021 richting Kroatië en beleefde er de Indian summer van haar leven. Kroatië is een toeristisch land maar wanneer je deze parel buiten de zomervakantie bezoekt, waan je je in een waar paradijs.

Het land heeft letterlijk alles!

Zo trek je op een uurtje van rotsachtige bergen naar goudgele stranden die geflankeerd worden door de felblauwe Adriatische zee. Onderweg geniet je van het zicht op uitgestrekte landschappen en schattige mediterraanse dorpjes. Je vindt er ook een mix van de oude Romeinse cultuur, de middeleeuwse bouwstijl en het hedendaagse Kroatië in indrukwekkende steden zoals Split en Dubrovnik.

Kroaten maken het graag spannend. Dit merk je niet alleen aan hun wegen die langs de afgrond tussen de bergen en de zee kronkelen. Ze houden van avontuurlijke activiteiten en het aanbod is dan ook groot. Zo kan je er mountainbiken, zeekajakken, zeilen, raften, ziplinen en hiken.

Heel uniek is ook hun eilandleven. Verscheidene mensen leven ver van de drukte in een prachtige omgeving op een kleiner of groter eiland. De keuze voor een eilandbezoek is immens gezien het land meer dan duizend eilanden bezit. Dit maakt de keuze dan ook enorm moeilijk. Ik merkte immers op tijdens ons eilandhop avontuur dat elk eiland iets anders te bieden heeft op cultureel en natuurlijk vlak. Ze hebben ieder hun eigen stijl. We maakten met Bunkhouse dan ook een zorgvuldige selectie van verscheidene eilanden die een aanvulling op elkaar vormen.

Dit alles wordt overgoten met een heerlijk sausje zon. Wanneer ik in september en oktober in Kroatië rondreisde, was het elke dag een aangename temperatuur tussen 20 en 27 graden in combinatie met vele uren zonneschijn. In het deel van Kroatië dat we met Bunkhouse bezoeken, nl. Centraal- en Zuid Dalmatië, is dit het weer dat je mag verwachten van april t.e.m. oktober.

Met andere woorden een vitamine D kuur die elke Belg wel kan gebruiken!

Hieronder lijst Ine op welke 5 zaken zeker niet op jouw Kroatië bucket list mogen ontbreken.

1) Het zonnige en Romeinse Split

Split lijkt van ver een dichtbebouwde stad, met een prachtige back drop. De stad ligt in een wondermooie baai aan de Adriatische Zee en van hier kan je de vele eilanden zien liggen. Het is gebouwd op de laagvlaktes voor een hoog kustgebergte en je hebt van overal een mooi zicht op deze rotsachtige bergen.

Split geeft haar geheimen niet prijs tot je wat dieper de stad intrekt. Daar kom je het ene mooie plein na het andere tegen. In smalle steegjes volgen leuke winkeltjes elkaar op en je kan erin verdwalen. Plots belandt je aan het paleis van Diocletianus. Hier bewonder je de indrukwekkende en zeer goed bewaarde gebouwen, tempels en omwalling uit de Romeinse tijd.

Split is ook de toegangspoort tot de vele eilanden voor de Dalmatische kust en dit merk je aan de drukke haven. De meeste ferry’s vertrekken van hier. Er heerst dan ook een gezellige drukte. Vergeet zeker geen tijd te maken voor een terrasje op de gezellige Riva met zicht op de oceaan.

Split is ten slotte ook de meest zon zekere plek in Kroatië, dus hieraan is er geen gebrek.

2) Wandel in het hoge kustgebergte rond Cetina en Omis

Je ziet de bergen spectaculair oprijzen vanaf de kust. Hiertussen heeft de rivier Cetina gedurende vele jaren een indrukwekkende kloof gesleten.

Het is een omgeving waar je prachtig kan wandelen en zoals op onze groepsreis ook kan raften en ziplinen.

3) Uitzicht van op de top van het eiland Brac

Eén van mijn highlights op onze rondreis was zeker en vast het uitzichtpunt vanop de berg Vidova Gora. Dit is de hoogste berg van het eiland Brac. Je kan hierop rijden of deze op wandelen.

Het uitzicht is alvast fenomenaal en het raakte me sterk. Voor mij lagen eilanden uitgestrekt in een schitterende Adriatische zee en ik zag alleen maar natuur. Geen bebouwing, geen menselijke invloeden. Iets wat we in ons verstedelijkt West-Europa nog moeilijk vinden!

Hoe cool is het trouwens dat je van deze machtige plek helemaal naar beneden kan mountainbiken via avontuurlijke paden. Adrenaline verzekerd!

4) Eilandhoppen met de ferry

Als ik nog maar één vervoersmiddel in mijn leven zou mogen nemen, zou het de ferry zijn. Het is zo’n aparte en leuke manier van reizen! Je kan relaxed op een bankje zitten met een drankje terwijl je de eilanden ziet opdoemen in de verte. Intussen vaar je over een prachtig blauwe zee. Mensen zijn zo in vakantiestemming op een ferry en beginnen enthousiast een babbeltje te slaan over de reisplannen op de bestemming.

Het feit dat je met Bunkhouse op deze manier van eiland naar eiland reist, is echt een absoluut pluspunt!

5) Game of Thrones gevoel in middeleeuws Dubrovnik

Is Dubrovnik een stad vol met toeristen? JA
Is Dubrovnik dan nog een altijd een bezoek waard? JA
Is Dubrovnik echt een unieke stad die je nergens anders vindt? JA
Voel je je echt in de Game Of Thrones serie? JA

Al deze cliché’s over Dubrovnik zijn absoluut waar! Ik was een beetje sceptisch op voorhand en had hier slechts 1 dag geboekt. Maar al snel hebben we dit verblijf verlengd. Wat een topper!

Dubrovnik is zo’n mooi bewaarde middeleeuwse stad. Alles is zoals in een film! De omwalling is spectaculair dik en volledig intact. Ook de opstelling van de stad is indrukwekkend, hoe het geplakt is tegen een hoge bergflank. Van op de omwalling krijg je een goed zicht over de hele stad.

Dubrovnik heeft een aantal brede straten die toegang geven tot de mooiste gebouwen en pleinen. Hier deed Cersei ook haar ‘Walk of shame’. Deze straten zijn plat en daarom kan je alle toeristen hier vinden. De reizigers zoals ik kunnen zelfs in Dubrovnik off the beaten track gaan door één van de vele zijstraatjes in te slaan. Deze zijstraatjes zijn opgebouwd uit honderden trappen die stijl naar boven leiden, een klim die zelfs de locals mijden 🙂 Wanneer je al zwetend deze trappen op wandelt, kan je er zeker van zijn het gevoel te hebben om helemaal alleen in Dubrovnik te zijn.

Trek je graag met onze groep mee richting dit fantastische land en wil je deze 5 must do’s schrappen op jouw bucket list? Schrijf je dan in voor onze groepsreis Kroatië – Eilandhoppen in de zon.

Kenia

Op bushexpeditie met de Maasai in Kenia

Kenia, dat is een land met vele werelden. Van uitgestrekte savannes en grote meren tot de wereldstad Nairobi, van eeuwenoude kennis en tradities tot een intrigerende mengeling van jongerenculturen in de stad: Kenya has it all!

Tijdens deze Kenia reis neem ik jullie maar al te graag mee op ontdekking in dit gevarieerde Oost-Afrikaanse land. Al wandelend en fietsend maken we kennis met de zebra’s en de giraffen in hun natuurlijke habitat, het dorpsleven op het platteland en het ruige leven in de straten van Nairobi. Op safari rondom Lake Nakuru en in Maasai Mara gaan we op zoek naar de Big Five: leeuwen, luipaarden, neushoorns, buffels en olifanten.

Stuk voor stuk dingen die je niet elke dag meemaakt. En om de reis nog net dát tikkeltje extra te geven, gaan we ook nog op een 3-daagse bushexpeditie met de Maasai.

Ondergedompeld worden in het leven van de Maasai

Er zijn weinig gemeenschappen die zo tot de verbeelding spreken als de Maasai in Kenia en Tanzania. De meeste mensen halen zich de Maasai als volgt voor de geest: lange Maasai-krijgers in rode geruite gewaden, al springend in de hoogte, getooid in kleurrijke sieraden. Dat is dan ook hoe de meeste toeristen in Kenia de Maasai ontmoeten: tijdens een korte stop bij een Maasaidorp proef je een halfuurtje van hun traditionele welkomstdans, zie je de krijgers om ter hoogst springen, word je uitgenodigd in een traditionele manyatta-hut en heb je de kans om lokaal vervaardigde sieraden te kopen.

Ons motto is echter: hoe meer tijd je samen spendeert, hoe authentieker de ontmoeting. Dé ultieme onderdompeling in het leven van de Maasai is een meerdaagse avontuurlijke ‘back to basic’ trektocht doorheen hun leefgebied. Overleven in de natuur staat hierbij centraal.

Driedaagse trektocht door de Grote Riftvallei

Onder leiding van enkele Maasai-krijgers trekken we te voet door de vlaktes, heuvels en savannes van de Grote Riftvallei, net ten noorden van het befaamde Maasai Mara. Dit heuvelachtig gebied is van groot belang voor de Maasai die er hun vee laten grazen maar ook als trekroute voor het wildleven. Tijdens onze driedaagse trektocht passeren we manyatta’s (traditionele Maasaidorpen), herders met kuddes geiten en koeien, maar ook zebra’s, antilopen, bavianen, buffels en andere wilde dieren. Ondertussen worden we getrakteerd op spectaculaire vergezichten over de Riftvallei.

Al wandelend maken we ongedwongen en spontaan kennis met de cultuur van de Maasai. Met hun eeuwenoude tradities, maar ook met het complexe samenspel tussen lokale tradities en moderne invloeden. Zelf ben ik elke keer opnieuw gefascineerd door de symbiose tussen de Maasai en hun omgeving: hoe nauw verbonden de Maasai is met de natuur, hoe ze de natuur kunnen ‘lezen’ en hoe ze erin slagen om samen te leven met het wildleven.

Overdag delen de krijgers hun bushcraft-vaardigheden en hun eeuwenoude kennis van eetbare en medicinale planten uit de eerste hand. ’s Avonds slaan we ons kamp op op een mooie plek in de natuur en bereiden we samen het avondmaal op een knisperend kampvuurtje. De Maasai-mannen delen met ons hun eeuwenoude gebruiken en rituelen die vandaag de dag nog steeds onderdeel zijn van hun diepgewortelde cultuur. Na een avond vol verhalen is het dan tijd voor een nacht onder de sterrenhemel.

Reisverslag: Costa pura, vida rica

Een reisverslag in zes etappes

door Laurens DeBlock

Er zijn reizen om een leven lang te koesteren. Beelden die op het netvlies gebrand staan en zich nog dagelijks vol kleur en levendigheid in het geheugen afspelen. Herinneringen die je op een onbewaakt moment als een warme vloedgolf overspoelen en in hun wake een gelukzalige glimlach op je gezicht achterlaten. De groepsreis Costa Rica – Puur natuur voldoet zonder enige moeite aan voorgenoemde criteria. Ondergetekende kreeg – door een speling van het lot – een week voor afreis de kans om zich in te schrijven en kwam terug met een trekrugzak vol prachtige verhalen. Een reisverslag in zes etappes, van de Arenalvulkaan tot de parelfijne zandstranden van Montezuma en de bedrijvige hoofdstad San José.

– Etappe I: La Fortuna, in de schoot van de vulkaan

De dichte, witte mist die de top van Arenal (1657 m) omsluiert en als vers gesponnen suikerspin aan de vulkaanflanken kleeft, klaart slechts zelden op. Soms doemen uit de nevel enkel de ruwe contouren van de vulkaan op, soms kan je de versteende lavastromen in het fijnste detail ontleden. De vulkaan was laatst actief in 2010, maar met regelmaat zijn boven de explosiekrater rookpluimen waar te nemen en valt onder de dunne aardkorst een diep en dof gerommel te horen.  

Nevel en regen zijn een constante tijdens onze eerste dagen in Costa Rica, maar het deert niet. De uitgestrekte regenwouden van het Parque Nacional Volcán Arenal, genesteld aan de voet van de vulkaan, schieten voor onze ogen metershoog op en lijken met elke seconde die voorbij tikt te groeien. Door het unieke microklimaat en de vruchtbare vulkanische bodem wordt alles overwoekerd door reusachtige varens, palmbomen, bromelia’s, heliconia’s en andere weelderige tropische plantengroei. Nog kleurrijker dan de flora zijn de vele felgekleurde vogels en kikkers die zich in het ondoordringbare bladerdek en bij de riviertjes schuilhouden.

Na enkele wandelingen, via verschillende hangbruggen en op de aangelegde Bogarin Trail, mogen we toekans, papegaaien, groene en blauwe suikervogels en verschillende soorten kolibries van ons lijstje afvinken. Ook kleurrijke gifkikkers, neusberen, leguanen en enkele schuchtere luiaarden passeren voor het erg bedrijvige oog van onze lens. De brulapen laten zich voorlopig enkel horen, hoe goed de imitatielokroep van onze innemende reisleider ook mag zijn…

– Etappe II: de nevelwouden van Monteverde

De mistige nevelwouden van Monteverde liggen een stuk hoger dan de regenwouden van Arenal en vertoeven daardoor haast onophoudelijk met hun hoofd in de wolken. De hoge luchtvochtigheid en soms broeierige temperaturen zorgen voor een enorme biodiversiteit aan fauna en flora. De mythische Quetzal, een bijna sacrale vogel voor de Maya’s en Azteken, voelt zich er wonderwel thuis tussen de gesluierde boomtoppen. Met zijn glanzend roodgroen verenkleed en sierlijke staart praat de Quetzal niet enkel huismussen een minderwaardigheidscomplex aan, ook menig andere paradijsvogel verbleekt in vergelijking. Een blik op deze goddelijke vogel is ons tijdens onze wandelingen door het nevelwoud niet gegund, maar dat is slechts uitstel, geen afstel! I’ll be back.

Het privéreservaat Santa Elena ligt net naast Monteverde en beschikt over verschillende wandelroutes (12 km in totaal) en een observatietoren waarop je prachtige vergezichten krijgt voorgeschoteld. De slingerende wandelwegen van Santa Elena zijn een stuk rustiger dan die van Monteverde, de keuze valt ons dan ook niet erg zwaar. De stilte in het woud is loodzwaar, intimiderend bijna, alsof elk geluid de heilige band tussen het woud en zijn inwoners zou verbreken. We besluiten dan ook maar in stilte te genieten van de buitenaards hoge boomtoppen, gehuld in een mystieke, melkwitte waas en de zware, van dauwdruppels doordrongen lucht.

– Etappe III: Rincón de la Vieja

Verder noordwaarts, richting het vulkanisch gebied Rincón de la Vieja en de machtige waterval Catarata la Cangreja. De overlevering wil dat hier, in deze afgelegen uithoek van Costa Rica, niet enkel natuurlijke maar ook bovennatuurlijke krachten aan het werk zijn. Rincón de la Vieja betekent zoveel als “gebied van het oude vrouwtje”. De stoom en rook van de talrijk aanwezige solfataren, borrelende modderpoelen en stinkende zwavelputten zouden voortkomen uit haar vreselijke toorn… of omdat ze een maaltijd klaarstoomde voor vermoeide reizigers. Zoals wel vaker met legendes durven ze al eens een loopje nemen met de waarheid. Wat er ook van aan is, Rincón de la Vieja is een heel stuk droger dan Arenal en Monteverde en onze doorweekte kleren en doorregende haren krijgen dan ook heel even de kans om te herademen.

Een pittige wandeling en een stevig stukje klim- en klauterwerk brengen ons naar de Catarata la Cangreja (foto), een prachtige waterval die zich vanop grote hoogte aan een rotvaart naar beneden stort. De apengeluiden hadden ons tijdens onze voorbije wandelingen op onze honger laten zitten: klank zonder beeld. In Rincón hebben we het geluk aan onze zijde. Een grote troep bruine slingerapen verhuist boven onze hoofden van domicilie. Wanneer ze ons in de smiezen hebben, valt de logistiek heel even stil. Na een intens potje apengapen (wie staarde precies naar wie?), trekken ze rustig verder, een beetje verwonderd over wat voor vreemde uitheemse zoogdieren de parkwachters nu weer toegang hadden verleend.

Diezelfde uitheemse zoogdieren besluiten bovendien om zich de dag erop in te smeren met vulkanische modder (foto)… voor het plezier, begrijpen wie begrijpen kan. Een korte maar intense paardrijtocht brengt ons in de namiddag naar de tweede waterval. Het water is bitter koud, maar niemand twijfelt een seconde. Het strijklicht valt tussen de bomen door en doet de waterspiegel glinsteren. Een klein en kostbaar moment, ontnomen aan de tijd, helemaal voor ons alleen.

– Etappe IV: Ensenada en de Golf van Nicoya

Nauwelijks bekomen van de intense ontmoeting met onze verre neven, reizen we verder richting de laaglanden van Guanacaste. De afgelegen Ensenada Lodge, een zeer gerieflijk arendsnest bovenop de kliffen, kijkt uit over de baai van Nicoya en is – zonder overdrijven – een klein paradijsje. De salamanders en vogelspinnen in je kamer moet je erbij nemen. Die laatste doen trouwens geen vlieg kwaad, nu ja, wel een vlieg, maar wij hebben niets te vrezen.

Vanop de krakkemikkige pier van Ensenada, op Jackson Pollock-achtige wijze versierd door de talrijk aanwezige zeevogels, trekken we gemotoriseerd het kalme water van de baai op. De kapitein, een blijmoedig man met gegroefd gezicht, vaart ons naar enkele plaatselijke vissers, die druk in conclaaf zijn met een kolonie geduldige pelikanen. De magere vangst blijkt echter te schraal om te delen met de grote zeevogels, die dan ook mondjesmaat afdruipen. We zetten koers richting de mangroves aan de kustlijn, op zoek naar krokodillen, net als vogelspinnen niet meteen de meest geliefde beestjes in de groep. De krokodillen geven die dag niet thuis, maar de wondermooie zonsondergang boven de baai maakt dat gemis ruimschoots goed.

– Etappe V: Montezuma

Tijd om het schiereiland Nicoya van wat dichterbij te gaan verkennen. De voorbije dagen zagen we vanuit Ensenada (het ‘vasteland’) de oranjerode zon als een schommelend waxinelichtje boven de bergen van Nicoya neerzijgen, nu zetten we ook voet aan wal op het schiereiland. Onze goedlachse (en immer betrouwbare) chauffeur Adémar brengt ons naar Montezuma, een klein kustdorpje aan de zuidoostkust van Nicoya. Het is een ietwat bevreemdende ervaring om na tien dagen wildernis en natuur plots in een dorpje met toeristische voorzieningen aan te komen. Er zijn bars, toeristische winkeltjes, hostels en zelfs een voorzichtige poging tot nachtleven. Gelukkig is er ook de onmetelijk grote Stille Oceaan en het geluid van de golven die op de rotsen breken of iets zachter tegen het mulle zand aanspoelen. We schakelen een versnelling lager. De jungle kruipt in je kleren en vooral in je spieren. De rust is welgekomen.

Alvorens we ons in slaap laten wiegen, kiezen we nog voor een laatste intiem momentje met de jungle. Tijdens een canopy tour zoeven we aan stalen kabels door het dichte tropische bladerdek. De kapucijn- en brulapen die zich af en toe laten zien, kijken rustig toe. Met onze beperkte behendigheid zijn we niet meteen een territoriale dreiging.

– Etappe VI: San José en Irazú

De confrontatie met de Costa Ricaanse hoofdstad San José is hard. Het stadscentrum is chaotisch, onverbiddelijk en oorverdovend luid. Opdringerige straatverkopers laten je geen seconde ongemoeid. Op elke straathoek worden luidkeels ticketjes voor de staatsloterij aangeprezen. Boerenbedrog, maar voor veel Costa Ricanen een klein stukje hoop, een houvast. De armoede slaat wild om zich heen. De werkelijkheid sijpelt traag maar zeker binnen. Al is Costa Rica het meest welvarende land in Centraal-Amerika, we mogen de ogen ook niet sluiten voor wat zich werkelijk afspeelt. Het leven is duur, vergelijkbaar met België, maar de lonen liggen een heel stuk lager.

Onze reisleider Polle, een hartelijke en integere Nederlander met een encyclopedische kennis over de natuur, woont al twintig jaar in La Fortuna en vertelt over de moeilijkheden in Costa Rica en de gigantische impact die de coronacrisis heeft gehad, niet noodzakelijk op medisch vlak, maar wel financieel. Toerisme is een enorm belangrijke bron van inkomsten. Het voorbije anderhalf jaar is loodzwaar geweest voor heel wat Costa Ricanen. Verschillende hotels, lodges en toeristische bedrijfjes hebben de boeken moeten neerleggen. Een kleine waarschuwing voor wanneer we weer blind grenzen gaan sluiten.

De laatste dag van onze reis brengt ons naar de machtige Irazúvulkaan, een van de weinige vulkanen in Costa Rica waar je nog tot vlak bij de krater kan komen. De lucht is doordrongen van een lichte zwavelgeur, maar daar zijn we na onze avonturen in Rincón de la Vieja zo goed als immuun voor. We zijn gezegend met een heldere hemel, althans het eerste uur van onze wandeling. Daarna komt de mist stevig opzetten en wordt het zicht beperkt tot amper twee meter rondom.

De vulkaan slaapt, vederlicht. In 1963 was Irazú voor het laatst actief, met asregens die helemaal tot in San José en Cartago reikten. De verschillende explosiekraters hebben ondertussen een groen laagje gekregen. Op de versteende lava groeien nu stekelige struiken en grassen en hier en daar een eenzame boom. Een waardige afsluiter voor een prachtige rondreis!

Ere wie ere toekomt: Polle en Adémar, voor wie geen moeite te groot was. Pieter, voor het uitstippelen van de route. Bunkhouse om alles tot in de puntjes te verzorgen en ons na lange tijd zonder reizen een beetje perspectief te bieden. En uiteraard de groep, 11 verschillende en boeiende karakters met een gemeenschappelijke voorliefde voor de natuur. 11 wildvreemden die samen rivieren doorwaden alsof het stilstaande beekjes betrof, guaro sours slurpten alsof het water in de woestijn was en voor wie opstaan met een glimlach een vanzelfsprekendheid was.