Een verslag van onze Balkan reisspecialist.
Prokletije is misschien niet een streek die meteen een belletje doet rinkelen. Ik zal je even helpen: het is een afgelegen berggebied op de grens tussen Montenegro, Albanië en Kosovo. En letterlijk betekent het “de vervloekte bergen”. Dat dit niet meteen uitnodigend klinkt, snap ik wel. Maar toch kwam Bunkhouse bij mij met het verzoek om juist hier eens de mogelijkheden van een meerdaagse trektocht toe te lichten. Tegen het einde van dit verhaal snap je waarom!
De bergen van Prokletije
Het was alweer 2019 dat ik mijn laatste groep begeleidde door deze afgelegen bergstreek, die ik door de jaren heen wel een beetje als mijn speeltuin ben gaan beschouwen. In de tijd dat ik in Montenegro woonde kwam ik er bijna elke maand wel eens. Weer of geen weer, Prokletije verraste elke keer weer. In het Corona-jaar 2020 was het ondenkbaar deze reis uit te voeren. Zelfs de grens naar Nederland oversteken was al spannend. Laat staan een trektocht waarbij je de grenzen tussen Montenegro, Albanië en Kosovo enkele keren oversteekt. En wat heb ik ze gemist: de families waar we te gast waren, de herders met hun karakteristieke gezichten, maar ook de paden, de pieken, de vergezichten en de prachtige plekjes waar we altijd pauzeerden.
Net zo onwerkelijk lijkt het ook dat dit deze zomer allemaal weer gewoon kan en mag. Zoals het er nu naar uitziet gaan de grenzen weer open en kunnen we onszelf weer trakteren op prachtige avonturen in de bergen.
Als er een ultieme bestemming is waar je alle negatieve energie kunt komen uitzweten, dan is het hier wel in de bergen van Prokletije. Ver weg van de onophoudelijke stroom aan nieuwsberichten, kom je weer helemaal tot jezelf.
In september trekken we er met Bunkhouse naartoe! Op deze trektocht gaan we heerlijk afzien met elke dag een spectaculaire wandeling, de ene nog mooier dan de andere. 9 dagen lang doorkruisen we het land van de herders, die hier hun alledaagse leven leiden, zomer na zomer, al eeuwen lang. De kudde en het hele gezin verhuizen mee naar de eenvoudige zomerdorpjes, gelegen op een hoogte tussen de 1600 en de 2000m. We wandelen van dorp naar dorp en pakken onderweg een aantal mooie pieken mee met magische namen als Taljanka, Tromedja en Hajla. We slapen afwisselend in goede pensions en bij de locals in herdershutten.
Terugdenkend aan die laatste groep herinner ik me vooral hoe het “ontstond” na een paar dagen wandelen, dat men, noodgedwongen door de afwezigheid van wifi en telefonische ontvangst, los kwam van het dagelijkse leven en volledig opging in de bergwereld.
Tijdens de wandeltochten ontsponnen zich prachtige gesprekken. ’s Avonds rond het kampvuur ging de rakija rond en werden de verhalen steeds sterker. De verbroedering was reuze!
Bij de bijgevoegde foto’s overvalt me de weemoed maar tegelijk veer ik op bij de gedachte dat het echt nog maar een paar maanden duurt vooraleer we daar weer heen gaan. We tellen af!
